“Toch blijft het knagen. Ik woon echt te groot. Ik gebruik twee kamers helemaal niet meer. Ja, als opslag voor onzinnige aankopen of als er een logee komt. Maar ik zou best een stuk kleiner kunnen wonen.

En daar moet ik als zeventiger niet te lang mee wachten. Nu kan ik nog naar alle voorzieningen fietsen of lopen. Maar hoe zit dat over tien jaar? Nu kan ik met gemak de trappen in mijn huis op en af rennen. Lukt dat over een jaar of tien nog?

Buren verhuizen

Ik merk dat de buurt verandert: de buren die ouder zijn dan ik verhuizen stuk voor stuk. Ik vraag telkens waar ze naartoe gaan en hoe ze dat voor elkaar hebben gekregen. Het is niet eenvoudig om een betaalbare woning te vinden. Iedereen lijkt geluk te hebben: Bas en Leonie kregen een erfenis van hun onlangs overleden moeder die bijna 102 jaar oud is geworden. Deborah gaat wonen in zo’n mantelzorgwoning bij haar dochter in de tuin. En Nelleke van de overkant gaat hokken op d’r 82e. Zo leuk dat ze een liefde heeft gevonden na al die jaren alleen te zijn geweest. Haar man overleed bijna twintig jaar geleden. Toen mijn man wegviel had ik veel steun van haar. We zullen wel contact houden maar het wordt anders. Ik pink een traantje weg. Kom op, Lea, wees blij voor Nelleke. Ze verdient het.

Ik scroll wat op mijn laptop en zoek naar seniorenwoningen. Een erfenis zit er voor mij niet in. Mijn twee kinderen wonen in een huurwoning maar hebben niet de ruimte voor een mantelzorgwoning. Bovendien wonen ze ver weg, één in het oosten en de ander in het noorden van het land. Daar heb ik geen netwerk en eigenlijk wil ik mijn vertrouwde buurtje niet verlaten. Heb ik teveel noten op mijn zang?

Hospihousing

Ik google verder. Hier lees ik iets over hospihousing. He wat leuk! Als je toestemming hebt van je corporatie mag je een kamer verhuren. Dit platform ziet er betrouwbaar uit. Het lijkt mij prettig om dit via deze organisatie te doen. Ze hebben ervaring en al heel wat dingen voor je uitgezocht. Ik merk dat ik er een lentekriebel van krijg. Zal ik een student in huis nemen? Er is zo’n grote woningnood. Dan help ik een jongere er enorm mee. Dat lijkt me eigenlijk wel gezellig. Beetje aanspraak, meeleven met het wel en wee van een student, nieuwe verhalen horen, een luisterend oor bieden. En later zal hij of zij me herinneren als de vrouw die belangrijke levensinzichten deelde. Ik word bij de gedachte al blij. Ha, wie had gedacht dat ik nog eens een hippe hospita zou worden!”