Als ze dan tevens een gezamenlijke ruimte delen en samen verantwoordelijkheid dragen voor hun wooncomplex, dan noemen we dat ‘gemeenschappelijk wonen’. Deze vorm van wonen lijkt veel mensen naarmate ze ouder worden ideaal. In de praktijk betekent het ook zoeken naar een balans tussen enerzijds elkaar helpen, zonde dat dit verplicht voelt, en anderzijds bij elkaar betrokken zijn, zonder inbreuk te maken op elkaars privacy.  

Gemeenten juichen het idee van gemeenschappelijk wonen van ouderen toe. Ze zien het als een sociaal ingebedde manier om op verantwoorde wijze langer zelfstandig thuis te wonen. Het gemeenschappelijke, hoe licht ook, voorkomt dat ouderen buiten het zicht van hun omgeving vereenzamen en geïsoleerd raken. In feite lijkt gemeenschappelijk wonen een goede oplossing om het gat te dichten dat ontstaan is door de sluiting van verzorgingshuizen. 

Hoewel gemeenten enthousiast zijn, ervaren ouderen die een gemeenschappelijke woonvorm willen starten toch vaak weinig praktische ondersteuning vanuit de gemeente en de woningcorporatie. Bij het verdelen en realiseren van woonruimte blijken allerlei obstakels en belangen te spelen. Die maken het realiseren van gemeenschappelijk wonen niet eenvoudig. Zeker niet bij de huidige overspannen woningmarkt. 

In deze publicatie zetten we uiteen welke lessen we kunnen trekken uit de dertien interviews die we hielden met bewoners van bestaande wooncomplexen, ouderenadviseurs, de gemeente en woningcorporaties actief in Amsterdam. We bekijken vanuit hun perspectief wat goed werkt en welke knelpunten er zijn bij de oprichting en instandhouding van gemeenschappelijke woonprojecten voor ouderen. We hopen dat hiermee gemeenschappelijk wonen voor veel meer ouderen, die dat willen, een stap dichterbij komt.

Movisie gaat er in deze whitepaper dieper op in.