Zou het er dan toch van komen? Dat ‘ouderen’ – wie voelt zich aangesproken? – écht centraal komen te staan?

Dat hun wensen en behoeften uitgangspunt zijn en dat gemeentelijke afdelingen en bouw- en zorgorganisaties zich daarnaar richten? Dat er een nieuw esperanto gaat ontstaan, een gezamenlijke taal die organisaties  in staat stelt flexibel en duurzaam samen te werken?

De groei van het aantal ouderen is bepalend voor de toekomst van wonen, zorg en welzijn, zoveel is duidelijk. Hoe daaraan concreet invulling te geven, is de grote vraag van dit tijdsgewricht.

Tijdens het Zorgsaamwonencongres op 25 november wordt een poging gedaan deze vraag te beantwoorden. Hoe kan samenwerking en kennisdeling tussen bouw, zorg en overheid, tussen het fysieke en sociale domein, bijdragen aan vitaal ouder worden, plezierig wonen en omzien naar elkaar.

Het is in ieder geval een stap richting een age friendly city, een woonomgeving waarin rekening wordt gehouden met de groeiende groep oudere stadbewoners.  In dit concept zijn zowel gebouwen en openbare ruimtes, vervoer, maatschappelijke zorg, huisvesting, participatie, respect en communicatie gerealiseerd vanuit de vraag en behoefte van de oudere inwoner, niet vanuit het aanbod van organisaties.

Wethouder seniorenzaken

Want het aanbod vanuit organisaties is nog steeds versnipperd. De ene afdeling bedient het woongenot, de andere de buurtzorg, een derde het welzijn. Het is vooral veel puzzelen wil je als senior weten wat in de aanbieding is. Nog steeds werken gemeentelijke afdelingen nauwelijks samen, spreken een andere taal, is er nergens een wethouder voor ouderenzaken die stuurt op samenwerking.

Hetzelfde geldt voor sectoren zoals de bouw of zorg. Binnen het eigen domein is er sprake van een min of meer gemeenschappelijke visie op de toekomst. Maar wel vanuit de eigen taakopvatting, eigen taalgebruik, de eigen visie op de groeiende groep senioren, de eigen bekostiging, het eigen rekenmodel. Samenwerking buiten de eigen comfortzone gaat niet vanzelf.

Ik vermoed dat de mondige, meer welvarende en opgeleide senior van de toekomst steeds minder een boodschap heeft aan deze organisaties. En steeds meer het heft in eigen hand gaat nemen. Zelf een wooninitiatief starten, zelf zorg inkopen, zelf meer initiatieven in de wijk ontplooien.

Het opent de weg voor nieuwe organisaties en bedrijven, die wél aansluiten bij behoeftes van ouderen, wél meerwaarde bieden. En zet de huidige verhoudingen op zijn kop, want gedwongen winkelnering bij gemeente, welzijnsorganisatie of corporatie heeft daarmee zijn langste tijd gehad.Denken vanuit de belevingswereld van de oudere bewoner in plaats van vanuit de organisatie vraagt om een paradigmaverschuiving, een omwenteling in het denken over ouderen.

Overigens: praten de ouderenbonden of de onlangs opgerichte Raad van Ouderen ook mee op het congres?

Deze blog is geschreven door drs. J. (José) van Berkum. Vanuit haar adviesbureau voor communicatie (www.vbcom.nl) is ze gespecialiseerd in senioren en technologie.