Te oud. Ik ben ‘pas’ 73 jaar, maar kennelijk al te oud om naar een seniorenwoning te verhuizen. Echt waar. Dat kreeg ik te horen toen ik me na lang wikken en wegen meldde bij de woongemeenschap waar ik me al zes jaar geleden voor had ingeschreven. Dat deed ik toen ik onverwacht alleenstaand was geworden.

Community

Wonen in een woongemeenschap leek me wel wat. Je eigen woning met privacy en toch ook genoeg mensen om je heen om leuke dingen mee te doen en die naar je omkijken. Je kunt er je talenten kwijt en je onderdeel voelen van een community.

Ik schreef me destijds in maar vond mezelf toen nog niet rijp genoeg voor een verhuizing. Ik ben nogal gehecht aan de woning waar ik al veertig jaar woon, ik houd van mijn buurtje waar ik veel mensen ken en kan ook moeilijk afstand doen van mijn spulletjes.

Bovendien ben ik te druk om echt eens na te denken. Ik schuif de beslissing voor me uit. Eerst nog even een project afmaken, dan nog even de verhuizing van mijn dochter begeleiden, dan weer de zorg voor een terminaal zieke vriendin. Ik heb altijd duizend excuses om niet te hoeven verhuizen.

Neem me mee

Totdat ik dacht: oké, nu moet ik de stap wagen. Nu ben ik nog vitaal en kan ik in een nieuwe woonomgeving een netwerk opbouwen, zonder mijn oude te verliezen. De aanleiding was eigenlijk de Nederlandse film ‘Neem me mee’. In deze vermakelijke film vol clichés gaan senioren met elkaar op reis.

Eén van de deelneemster kocht een groot huis met voldoende ruimte. Ze nodigde reisgenoten uit die erg goed met haar en met elkaar bevriend waren. Het zag er zo gezellig uit dat ik tot tranen geroerd was. Toen dacht ik: dat lijkt me nu toch wel leuk.

Samen het leven vieren maar wel op jezelf. Soort Living Apart Together maar dan anders: Living Together in je eigen Appartement. Kortom, ik stuurde een vrolijke mail naar de woongemeenschap met als boodschap: deze krasse knar is er klaar voor! In afwachting van het antwoord begon ik al wat op te ruimen in huis, zocht ik op internet al in de nieuwe woonplaats naar activiteiten, vrijwilligerswerk en leuke koffietentjes.

Extra genieten

Ik dacht dat ze me met open armen zouden ontvangen. Maar helaas: er wonen al te veel zeventigers. Ze willen graag meer vijftigers en zestigers. Als er een plek vrij komt in de categorie zeventigers dan zou ik het wel horen. Na de eerste teleurstelling kwam ook wel weer opluchting.

Zie je wel, iedereen wil dat ik verhuis, maar het lukt niet. Ik ben er al te oud voor. Ik ga lekker de spullen die ik net had weggegooid uit de kliko vissen en extra genieten van mijn eigen huisje, in mijn eigen buurt. Daar vindt niemand mij te oud. Puh.