Niet lullen maar poetsen dat was het devies in het Rotterdamse gezin waar Esther Goedvolk opgroeide. Na haar studie Russisch besloot ze om te gaan werken. Eerst bij een woningcoöperatie en later in de media. Bij de AVRO en de NTR. Deze ervaring was een mooie aanvliegroute naar het IDFA Documentaire Filmfestival . Alles wat ze aanpakte deed ze vol energie en bevlogenheid. In haar laatste functie was ze werkzaam bij de gemeente Amsterdam waar ze betrokken was bij de Noord-Zuidlijn. Ook deze uitdagende baan vroeg veel van haar. In deze periode werd er bij haar dochter op 6-jarige leeftijd een tumor ontdekt. De zorgen begonnen de overhand te krijgen en ze kon niet anders dan samen met haar man voor haar dochter zorgen. Ze had veel steun aan o.a. muziek. “Never gonna give you up” van Rick Astley was één van haar favoriete en veelbeluisterde nummers. Als een soort mantra hield dit haar en haar dochter op de been. 

Niet lang nadat haar dochter was hersteld werd Esther - na maanden onderzoek - op 48-jarige leeftijd, geconfronteerd met een bottumor. Om de tumor te verwijderen was een 22 uur durende en risicovolle operatie onvermijdelijk. Een titanium cage moest de verwijderde ruggenwervel vervangen en haar rug stevigheid bieden.

“Ik geloof dat wij in staat zijn tot zelfherstel door de manier van denken en wanneer we de juiste aandacht en omstandigheden creëren voor onszelf”.

Helaas verschoof de cage en na 8 weken op bed waarna ze een korset kreeg. Ze belandde ze in een revalidatiecentrum Reade in Amsterdam. Voorlopig was het niet mogelijk om te werken want Esther werd chronisch pijnpatient. . “Ik kon daar niet mee omgaan. Ik ben opgegroeid met hard werken. We moesten onze eigen broek ophouden, stilstaan had ik niet geleerd”. In een podcast over Omdenken kreeg ze inzicht hoe ze anders kon omgaan met haar emoties. Zo beïnvloedde boosheid, verdriet en rouw om het verlies van gezondheid en haar werk haar mentale welbevinden. Ze kwam er achter dat ze zelf medeverantwoordelijk was voor die pijn door de manier waarop ze dacht. “Ik liep altijd al te hard van stapel en ik stond voor de uitdaging om het aangeleerde helemaal los te laten. Mijn “oude systeem” klopte niet meer. De manier waarop ik mezelf vanuit mijn systeem van herkomst had geprogrammeerd, klopte niet meer met de huidige situatie. Van een druk en hectisch bestaan naar een WIA-uitkering en chronische pijn is ook wel een groot contrast. Ik was bang dat ik nooit meer zou kunnen meedoen in de maatschappij en dat ik geen toegevoegde waarde meer zou hebben. Vanuit deze weerstand begon ik anders na te denken over het leven in termen van “wie ben ik en wat wil ik nu echt?”.

“Niet alleen de manier van denken, maar ook de verandering van leefstijl maakte dat ik sneller herstelde. Ik kreeg meer aandacht voor voeding en beweging en veel rust werd opeens erg belangrijk. Dit leerde ik onder andere in het ‘Spine en Joint’ revalidatiecentrum in Rotterdam door lichaamsgerichte- en psychische therapie én om de chronische pijn te verminderen kreeg ik het advies om ieder uur 10 minuten te rusten”. Na het Spine & Joint ontdekte ze de meditatietechniek van dr. Joe Dispenza, een Amerikaanse Neurowetenschapper, die door middel van mindset zelf in staat bleek om te herstellen van een zeer ernstig letsel na een wielrenongeluk.

“De wil om mee te doen sleepte mij er door…”

Na twee maanden revalideren was er het moment dat ze weer op verkenning kon gaan. In deze periode is ze gaan dansen en begon er een vuurtje te branden. “Bij het Danspaleis een drive-in disco voor ouderen zag ik wat muziek met mensen doet. Ik was vrijwilliger en ik zag hoe alleenstaanden langzaam loskwamen. Het eerste kwartier keken ze de kat uit de boom en even later stond de dansvloer vol. Het waren net 18-jarigen, prachtig om te zien. In mijn DJ werk zet ik mensen letterlijk in beweging. Deze interactie is een is vorm van gemeenschapszin. Deze ervaring deed me weer denken aan mijn tijd dat ik DJ was in Gouda in de 80’er jaren. En ik dacht: ‘Wanneer was ik blij?’

“Maar wie van boven de 50 wil nog DJ worden? Dan zit Nederland heel apart in elkaar. Je mag als 50-jarige geen les krijgen bij gesubsidieerde instituten. Ook niet als je het zelf zou willen betalen. Als je jong bent kun je overal les nemen, maar als je ouder bent dan heb je die kans niet. Dat kan nu best anders zijn, maar ik heb het destijds allemaal zelf moeten vinden en regelen. In Rotterdam vond ik de Kroepoekfabriek waar ik als 50-jarige wel DJ-lessen kon nemen”.

“Op school word je niet gestimuleerd om je eigen creativiteit te vinden. Op latere leeftijd ben ik pas gaan ontdekken waar mijn creatieve energie van ging stromen. Door de ruimte die er ontstond vanwege mijn ziekte werd ik uitgenodigd om op zoek te gaan naar wat voor mij voedend is. Het is echter niet makkelijk om op latere leeftijd nog een ander doel te vinden in je leven. Ik zag mijn WIA uitkering op een gegeven moment als een soort basisinkomen. Eerst vond ik het afschuwelijk maar ik heb het geaccepteerd. De WIA heeft er al met al voor gezorgd dat ik het DJ’en kon leren. Het gaf mij een extra steun in de rug”.

“Op de dansvloer ontmoet ik altijd blije mensen of ik zorg er wel voor, dat geeft energie. Jezelf niet te serieus nemen vind ik ook belangrijk. In mijn werk kom ik veel feestvierende mensen tegen. Dat geeft een ontzettend goed gevoel. In mijn vroegere en huidige leven ben ik steeds opzoek gegaan naar iets wat mij energie gaf. Ik heb ervaren dat het goede dan vanzelf op je pad komt. Nog steeds heb ik af en toe pijn. Maar als ik aan het draaien ben dan heb ik nergens last van. Dan ben ik uit mijn hoofd en zit ik lekker in mijn energie. Endorfine is belangrijk”.

Meer weten over het Blue Zone Festival? Kijk op bluezonefestival.nl of gelijk naar het programma van 20 juni.