Talma Hof. Met liefde pleisters plakken.

Verpleeghuis Talma Hof
Genemuidenstraat 4
8304 GC Emmeloord
Tel.: 0527-619161
Email: info@zorggroep-onl.nl
http://www.zorggroep-onl.nl/main.asp?pid=196
Talma Hof maakt onderdeel uit van Zorggroep Oude en Nieuwe Land, aanbieder van een scala aan zorgdiensten en voorzieningen in de gemeenten Noordoostpolder, Steenwijkerland en Urk.Talma Hof is een gecombineerd verpleeghuis met 109 psychogeriatrie plaatsen en 73 somatiek plaatsen. Verder zijn er overgangszorg, dagbehandeling en een paar dependances.

• Een pannenkoek zonder veel buitenlucht
• Woongroepen met persoonlijk tintje
• Ramen met uitzicht van een meter op een talud
• Aansluiting woonwijk aan pad brengt levendigheid
• Cafeïne vrije koffie en ingepakte mergpijpen
• Leenservice in het winkeltje een leuk initiatief
• Het leven speelt zich af in de woonkamers: geen bewoner in het restaurant
• Raften in een rolstoel
• Wachtlijsten wel op de website, maar zoeken als een speld in de hooiberg
• Schrikken bij de CQ index
• Verbreed de Mantelzorgvisie met concrete adviezen en tips, ook voor de intramurale setting
• Stug doorgaan op de nog lange weg te gaan

Het is een bijzondere dag als we de Talma Hof in Emmeloord bezoeken: 21 september Wereldalzheimerdag. En de provincie Flevoland bestaat 25 jaar. De dames THe zijn nog van de generatie dat er een provincie Noordoostpolder was, maar die blijkt omgevormd te zijn tot de gemeente Noordoostpolder, waar Emmeloord in ligt.
Beide gebeurtenissen gaan aan Talma Hof voorbij. Geen uiterlijke uitbundigheden althans.

Een pannenkoek zonder veel buitenlucht
Nadat we eerst bij aankomst goedkeurende woorden naar elkaar uitspreken: “hè, eindelijk weer eens een verpleeghuis waar het parkeerterrein aan de zijkant is gesitueerd, maken we, inmiddels geroutineerd, ons rondje om het huis. Talma Hof is een grote vierkante pannenkoek van één verdieping hoog. Door de wel erg lage plafonds maakt het een benauwde indruk. Die jaren tachtig architecten hebben wel wat op hun geweten.
Het voordeel van de gekozen bebouwing had kunnen zijn, dat je het maximaal mogelijk maakt naar buiten te kunnen. Of dat nu in beschermde binnenhoven is. Of via terrassen aan restaurant en fysiotherapie ruimte. Of door de woon- annex slaapkamers van de bewoners rechtstreeks toegang te geven tot een eigen tuintje. Dat gebeurt maar zeer mondjesmaat. Er zijn woningen die direct grenzen aan een gemeenschappelijke binnen- of buitentuin, maar zeker niet allemaal. De ene tuin heeft gewoon een okselhoog hek en de ander heeft er een soort ijzeren waslijnen staketsel boven op.

We vermoeden dat het van doen heeft met somatische of psychogeriatrische bewoning, maar jeetje, doe het dan niet zo halfbakken. We zoeken naar deuren die naar de tuintjes van de woongroepen moet leiden. Staat daar nou een kast voor, of is het toch een halve deur waar een hordeur voor zit? We kunnen het niet goed zien. Wel, dat er aan de buitenkant van de deur geen deurknop of handvat zit.

Woongroepen met persoonlijk tintje
Aan de achterkant van het gebouw, tegen het park aan, staan containers. Hiermee is extra ruimte gecreëerd om de woongroepen kleiner te maken. We turen door het raam de gang in en zien dat deze, ondanks de semi-permante status ervan, alleraardigst is ingericht met heel persoonlijk gemaakte deuren, incl. een eigen brievenbus. We vragen ons af hoe lang de mensen hier al in zitten, maar vooral hoe lang ze hier nog moeten wonen. Enige bouwactiviteit bespeuren we niet…

Ramen met uitzicht van een meter op een talud
Het lijkt ons dat het hierbinnen vooral zomers erg warm kan worden. De ramen van woon- en slaapkamers kijken hier uit op een talud. Gemak dient de mens, dus is de overtollige grond van het plaatsen van de container in het talud verwerkt, waardoor alle zicht wordt weggenomen op het aangrenzende park. Hm, ondanks de goede bedoelingen wel gek dat er in dit ruime nieuwe land van de Noordoostpolder geen andere dan deze oplossing te vinden was. Wij vervolgen al klauterend over het talud onze buiten rondgang.

We zien veel binnenhoven, die wel met een idee erachter zijn ingericht; soms met halfhoge planten bakken om ook als je in je rolstoel zit lekker in de aarde te kunnen wroeten, of met een kleine kas. Het paarse plastic tuinmeubilair is –zo je het al ooit had willen aanschaffen- aan vervanging toe. Van een van de tuinen staat een hek wagenwijd open.

De inrichting van de woonkamers, die wij van buitenaf kunnen zien is ronduit goed. daar probeert men echt wat gezelligs van te maken met oog voor detail. De vensterbanken zijn leuk aangekleed met planten en bv met grote staande giraffen. De vitrage van de slaapkamers hangt er daarentegen wat groezelig erbij. Het bedekt het toch al erg kleine raam helemaal, waardoor het zicht naar buiten praktisch wordt ontnomen. Als we goed turen zien we dat de bedden van de bewoners bedekt zijn met hun eigen beddengoed.

Aansluiting woonwijk aan pad brengt levendigheid
Talma Hof grenst aan een woonwijk. Jammer dat een enorm hoge haag de hele boel daarvan afsluit, terwijl de tuinen van de overburen vijftien meter verderop zijn. Er is een klein deel waar de haag lager is, zodat er over en weer contact kan worden gemaakt. Knippen die haag is ons devies!

De hoofdentree is prima. Geen rommel, en een keurig autolusje om bezoekers overdekt af te zetten en daarna aan de zijkant te parkeren. Alleen verder is er helemaal niets dat je ertoe aanzet om eens een voet over deze drempel te zetten. De binnenentree heeft een hoge glazen koepel, waardoor het er licht is. Een overzichtsplattegrond en een goed folder-rek ontbreekt. Dominee D.A. Talma, de naamgever van het verpleeghuis, heeft in een hout reliëf een ereplaats. Dominee van origine, begin twintigste eeuw Tweede Kamerlid en ook nog minister. Dat neem je tijdens zo’n zorgvisite toch mooi maar even mee!

Cafeïne vrije koffie en ingepakte mergpijpen
We snakken naar een kopje koffie. We hebben ons vergist in de afstand. We zitten bijna in Lemmer. De vriendelijke receptioniste geeft aan dat we snel moeten zijn, want om twaalf uur sluit de koffievoorziening. Deze wordt tezamen met het winkeltje gerund door vrijwilligers van de Unie van Vrijwilligsters. De dames putten zich uit in verontschuldigingen. Er is alleen nog cafeïnevrije koffie. We nemen er twee ingepakte mergpijpen bij. Het betalen kost enig improvisatietalent, omdat er een chipknip voor nodig is. Maar de innemende winkeldames denken met ons mee, en via de privé chipknip van één van hen, die wij in harde pecunia direct terug betalen, komen we er samen uit.

Leenservice in het winkeltje een leuk initiatief
Het winkeltje is vaak open: ‘s morgens tot twaalf uur, ‘s middags een paar uur en na het avondeten tot half negen. En dat steeds met de hulp van vrijwilligers. Klasse. Ook doet men zijn best voor een leuk assortiment, waarbij de gezellige fleece dekentjes ons kunnen bekoren. Hup, die kun je meteen ook op de buitenstoelen een plek geven, zoals we bij de Warandeals goed voorbeeld zagen.
In het winkeltje ook een hele plank met allemaal spelletjes, puzzels en DVD’s, die door bezoekers kunnen worden geleend. De dames vertellen ons dat daar zo nu en dan gebruik van wordt gemaakt. Wat meer reclame ervoor zou helpen.

Het leven speelt zich af in de woonkamers: geen bewoner in het restaurant
We nemen plaats in het restaurant. Er blijken een Brink en een Serre te zijn. Wij vinden het maar een kale donkere bedoening. Er staan veel te grote beschadigde ronde tafels, een allegaartje aan stoelen, en de vloerbedekking is allesbehalve vlekkeloos. We zien een orgel, een piano en een gevulde open boekenkast. We kijken uit op een tegen het middaguur gesloten, donker horeca-uitgifte punt. De architectuur helpt ook al niet mee om het gezellig te maken. Hier geen glazen koepels die zorgen voor een mooie lichtinval.
We verbazen ons hierover en gaan op speurtocht. In een hoek vinden we een grote wensboom. Die duidt erop dat er momenteel in verband met een gewenste verbouwing van Brink en Serre geëxperimenteerd wordt met de stoelen. En mensen kunnen er hun wensen voor de inrichting kenbaar maken door een bericht op de boom achter te laten. Wat een opluchting.

We doen onze binnenronde, waarbij we veel personeelruimten passeren. We komen geen enkele bewoner tegen. Bewoners zagen we ook nauwelijks in de Serre en de Brink. Dat kan samenhangen met het lunchuur. Maar we vragen ons af of het leven zich toch niet al te veel beperkt tot de woonkamers van de verschillende al dan niet gesloten woongroepen.

Raften in een rolstoel
Op de website van het moederbedrijf Zorggroep Oude en Nieuwe Land valt ons oog op de Ledenvereniging, te vinden onder de bullet Aanvullende Diensten. Dat is interessant! Het ledenblad maakt ons lekker met raften in een rolstoel en Fietsned voor als je pech hebt met je fiets. Zou het niet aardig zijn dit uit te breiden met een rolstoel- en scootmobiel service. Tegelijkertijd valt ons dat het ledenblad wel erg focust op de doelgroep baby’s, kleine kinderen en jonge gezinnen. Kom op mensen, wees creatief voor de oudere medemens en maak je slogan ‘Voor iedere leeftijd verrassend veel voordeel en gemak’ waar.

Wachtlijsten wel op de website, maar zoeken als een speld in de hooiberg
De bullet Wachtlijst zorg met verblijf doet het aanvankelijk niet. Daar hebben we de smoor over in. We vinden al heel lang dat zorgaanbieders veel transparanter op dit punt moeten zijn, om alle indianenverhalen over dat je blij moet zijn dat er een plaatsje voor je is, wat de kop in te drukken. Want deze angst maakt dat bewoners en vooral de familie van op te nemen bewoners zich zo weinig emancipatorisch opstellen. De volgende dag proberen we het weer. He, er is nog een website van de Zorggroep Oude en Nieuwe Land, helemaal fris gerestyled. Maar waar is de bullet wachtlijsten? Die is er niet meer in het side menu. Via slinks googlen, vinden we hem toch en ja hoor met een lijst van wachtenden per locatie. Voor Talma Hof zijn er 2 pg wachtenden en 5 somatiek wachtenden.

Schrikken bij de CQ index
De websites biedt meer interessants als je er eens goed voor gaat zitten. Zoals de CQ index, waarin de ervaringen van de cliënten en hun mantelzorgers staan genoteerd. Het is schrikken van een aantal zaken. Het 98 (!) pagina’s tellende document meldt op de vraag ‘is er genoeg personeel in huis’ dat bijna 53 % in 2009 deze vraag ontkennend beantwoordt ten opzichte van 4, 8 % in 2007. Wat is hier gebeurd? En op de vraag ‘kunt u opstaan en naar bed gaan wanneer u wilt’, zegt 60 % bijna nooit. Wel is er een verbetering op het punt ‘de verzorging te verkrijgen wanneer men wil’. Zei in 2007 15 % ‘dat krijg ik niet’, in 2009 zegt nog 5 % dat.
Moedig om als organisatie zo transparant te zijn, maar waarom niet ook een uitleg erbij over waar je als organisatie mee bezig bent.

Verbreed de Mantelzorgvisie met concrete adviezen en tips, ook voor de intramurale setting
Ook de ‘Mantelzorgvisie’ van Zorggroep Oude en Nieuwe Land treffen we op de website aan. Een bondig stuk van 6 pagina’s, ingegaan op 1-8-2009. Het beleid richt zich vooral op het ondersteunen van de mantelzorgers bij hun zware taak. Het accent ligt op de thuissituatie met verwijzingen naar de steunpunten mantelzorg, waartoe je je voor dit alles je kunt wenden. Wij missen dan een verwijzing naar concrete adviezen en tips die je zelf als mantelzorger in de praktijk kunt brengen, zoals bv Geriant dat doet. Dit nog los van de praktische adviezen om je rol als naaste in de intramurale setting van het verzorging- en verpleeghuis op een zo plezierige manier vorm en inhoud te kunnen geven. Dan toch maar een keer reclame maken voor onze ‘Thuis Voelen tips’ op deze website en het traject ‘Houd de naaste vast’.

Stug doorgaan op de nog lange weg te gaan
Onze algemeen conclusie is, dat Talma Hof nog een lange weg te gaan heeft. Je ziet dat men wil veranderen, maar men loopt tegen grenzen aan, waardoor het als hap-snap overkomt.
Het ligt op een plek en heeft de ruimte om, zoals De Hogeweyk of Boswijk veel bewegingsvrijheid voor de bewoners te creëren. Het ligt aan een park en een prettige laagbouw woonwijk. Daar moet maximaal de connectie mee worden gezocht. Dat geldt ook voor het creëren van aangename en makkelijk toegankelijke buitenruimten, zowel bij het restaurant en de entree, als bij de woongroepen en de privé woon/slaap vertrekken van de bewoners. Deze jaren tachtig architectuur met de in het geval van Talma Hof extreem lage plafonds, maakt het niet makkelijk om er op de toekomst toegesneden ouderenhuisvesting van te maken. Daar moet een enorme creativiteit op los gelaten worden om dat met de huidige bebouwing te kunnen realiseren.
Als men dat al binnen de huidige bebouwing wil. Want via een toevallige zoektocht op het web ontdekken we dat De Bruin Architecten bezig zijn met een ontwerp voor kleinschalig wonen ter vervanging van (een deel van ?) van de Talma Hof. Over waar dat gerealiseerd moet worden blijven we ook bij De Bruin in het ongewisse. Op de website van Talma Hof zelf of van de Zorggroep, waarvan Talma Hof deel uitmaakt, lezen we niets over deze nieuwbouwplannen. In elk geval kunnen onze adviezen hier -en in andere zorgvisites gedaan- bij een eventuele nieuwbouw of renovatie mooi meegenomen worden.

Tenslotte: ondanks de goede initiatieven op de website, zoals een column van de directeur en passies van medewerkers, moet de website veel meer opgezet worden met informatie, die toegesneden is op de behoeften vanuit de cliënten en hun familie. Het is nu te veel zorg- en administratieve taal, die de cliënten en hun netwerk niet in een emancipatorische positie brengt.

Dames THe/Publicarea © 21 september 2011